De missie van een vader om in de VS bewustzijn te creëren over de gevaren van drugs

Op 10 maart 2012 verloor Lance Dyer zijn 14-jarige zoon Dakota toen die één keer synthetische marihuana probeerde, ook bekend als spice, K2 of mojo. Het verlies van zijn kind liet wat hij “lege plekken” noemt achter, die zijn zoon had moeten innemen: eten aan tafel, opstaan voor school, met zijn fiets de hoek om rijden, in een verdedigende positie spelen in zijn footballteam, zijn rijbewijs halen, zijn eerste afspraakje hebben, slagen voor de middelbare school en afstuderen aan een universiteit, trouwen en zelf kinderen krijgen. Pas na Dakota’s overlijden vond Dyer de oorzaak van zijn dood: synthetische marihuana. In die tijd was het nieuw op de markt, nog onbekend maar legaal, aantrekkelijk verpakt om jongeren aan te spreken en het werd om de hoek verkocht in een plaatselijke buurtwinkel.

De rouwende vader bracht verschillende jaren door met reizen door de VS, waar hij lobbyde om anderen te beschermen tegen de drug die hem zijn zoon had gekost. In die periode kwam hij tot de conclusie dat het grootste hulpmiddel dat hij had om drugsgerelateerde sterfgevallen te voorkomen, voorlichting was.

“Ik begon met het gebruik van materialen van de Drug Enforcement Administration (de Amerikaanse overheidsinstantie belast met het bestrijden van illegale drugs en drugshandel), de Substance Abuse and Mental Health Services Administration (de Amerikaanse overheidsinstantie voor middelengebruik en geestelijke gezondheidszorg), het Department of Health and Human Services (het Amerikaanse ministerie van Volksgezondheid en Sociale Zaken), en van elke andere organisatie die ik kon vinden”, zegt Dyer. “Hoe goed sommige van deze materialen ook waren, ze misten iets essentieels als het ging om het bereiken van jongvolwassenen en kinderen. Toen ik op middelbare scholen en voor burgergroepen sprak, zag ik dat veel van dit materiaal na de lezing achterbleef. Hoewel de aanwezigen naar me luisterden en met me in gesprek gingen, had het materiaal dat ik in het begin gebruikte gewoon niet de ‘wauw’-factor die nodig was om de interesse van jongeren te krijgen en vast te houden.”

Dyer ontdekte de Foundation for a Drug-Free World toen hij in Seattle, Washington, was om een voorgestelde wetgeving over synthetische drugs met lokale wetgevers te bespreken. “Toen ik het gebouw verliet, zag ik één Feiten over Drugs-boekje op de tafel in de gang liggen. Ik nam het mee om in het vliegtuig te lezen. Ik vond het materiaal feitelijk en zonder enige politieke of religieuze inhoud. Het communiceerde op een manier die gemakkelijk te begrijpen was en mijn aandacht vasthield. Dit was wat ik nodig had om de kinderen geïnteresseerd en betrokken te houden, lang nadat een evenement was afgelopen”, zei Dyer.

Hij begon het educatieve materiaal van de stichting te gebruiken tijdens schoolactiviteiten en merkte meteen dat de boekjes niet op de stoelen of tribunes werden achtergelaten als de leerlingen vertrokken. “Ze werden in achterzakken, boekentassen en handtassen gestoken. De dvd’s die ik had, werden van de tafel gegrist met verzoeken van leerkrachten om meer. Dit materiaal sloeg aan. Er was interesse en begrip. Het bereikte hen, het maakte een verschil, het redde levens”, zegt Dyer.

Dyer vertelt over een seminar onlangs over drugsgebruik en geestelijke gezondheid in de hele staat, waar hij een brochure en set van boekjes van de Feiten over Drugs aan de sponsor overhandigde. “Binnen enkele minuten na aankomst werd ons meteen gevraagd of we een stand wilden. Gelukkig waren we goed voorbereid. We richtten snel onze stand in, openden snel dozen en legden materialen op de tafel. We hadden moeite om het bij te houden. De materialen werden net zo snel meegenomen als we de dozen konden openen”, legt Dyer uit. Binnen twee uur was alles wat er nog over was een lijst met bestellingen voor meer en een wilde warboel van lege dozen. Rehabcentra, scholen, onderwijskrachten en een belangrijke college namen het materiaal en gebruikten het bij patiënten, studenten en bij de introductie van eerstejaars.

Als hij nadenkt over zijn ervaring met het werken met jongvolwassenen, zegt Dyer: “Ik heb Drug-Free World-materiaal gebruikt op scholen in de binnenstad, stedelijke gebieden, landelijke steden, scholen voor inheemse Amerikanen, rehabcentra, drugsseminars en universiteiten. Jaren later had ik het genoegen om mensen uit het niets naar me toe te zien komen, elk met hun eigen verhaal over hoe de materialen hen hadden geholpen. Zo vertelde een leerkracht die het Feiten over Drugs Onderwijspakket in haar klas gebruikt, dat de dvd de jongeren aan hun stoel gekluisterd houdt en steevast hun onverdeelde aandacht heeft. Een jonge vrouw hield me zelfs aan in Walmart en vroeg of ik me haar nog herinnerde. Ze legde uit dat ze door het lezen van de Feiten over Drugs-boekjes de kracht had om geen drugs te gebruiken toen haar leeftijdsgenoten haar die aanboden.”

Dyer deelt ook een aangrijpend verhaal van een leerling van wie de moeder een methverslaafde was. “Er was een jongedame die een van mijn lezingen bijwoonde op een middelbare school in Athens, Georgia, en die een handvol De Feiten over Crystal Meth-boekjes meenam. Ik vond het vreemd dat ze er zoveel meenam, maar ik schonk er verder geen aandacht aan. Twee jaar later kreeg ik een telefoontje van haar. Ze vertelde me waarom ze zo’n grote hoeveelheid had meegenomen. Op dat moment gebruikte haar moeder crystal meth en het zien van de boekjes bracht haar op een idee. Elke ochtend legde ze een boekje op de tafel of naast het koffiekopje van haar moeder. Soms gooide haar moeder het boekje weg. Als dat gebeurde, haalde het meisje het gewoon uit de vuilnisbak. Dan ging ze door met het proces van een boekje neerleggen zodat haar moeder het zou vinden. Uiteindelijk las haar moeder het boekje, nam een beslissing en vond hulp. Ze stopte met crystal meth en werd clean. De dochter belde me om me te laten weten dat die boekjes het leven van haar moeder hadden gered.”

In de afgelopen 10 jaar heeft Dyer miljoenen mensen bereikt via tv, radio, sociale media en gedrukte media. In die tijd heeft hij honderd­duizenden voorlichtings­materialen van de Feiten over Drugs verspreid aan zoveel mogelijk mensen als hij kon.

“Mijn toekomstige doelen zullen altijd bestaan uit het leveren van de materialen van de Foundation for a Drug-Free World aan scholen, en het voorlichten van onze jeugd. Zij zijn de waardevolste schat van onze natie en de toekomst. Uiteindelijk hoop ik en bid ik dat ik onze jongvolwassenen zodanig kan voorlichten dat hun leven vrij is van drugsverslaving en drugsgebruik, zodat hun vrienden en geliefden nooit ‘lege plekken’ hoeven te ervaren zoals ik.”